20 tm 22 oktober 2014

Goedemorgen, ik heb aardig wat te zeggen hoor! haha we zijn zo ontzettend druk!

20 oktober 2014

Henriette en ik zijn uitgeput. We zijn lekker wezen relaxen even in de koffie shop. De nieuwe stijl trekt veel mensen aan. We zijn druk bezig met koffie zetten, leuk om te zien wat het oplevert!
Ik had om 13 uur afgesproken met Deepu om naar de winkels te gaan. Hij belde me of ik met 10 minuten klaar kon staan bij de poort aan het begin van het Fort. Ik was aan het rennen naar beneden, want te laat komen dat wil ik niet. Maar natuurlijk, de echte indier Deepu was er na 40 minuten nog niet. Maar daar beneden wachten met al die mannen die rond je hangen is niet erg fijn. Toevallig liep er een man langs die Nederlands spreekt. Hij vertelde het een en ander over India, dit was erg interessant. Na een uur was Deepu er nog niet en ben ik maar terug gegaan naar de shop.
Om 14.30 stond hij daar ineens, voor de shop met de kleine voorop de motor. Hij verontschuldigde zich. We gingen met de motor naar de winkelstraat buiten het Fort. In een kleine, maar heel nette winkel gingen we prachtige kleding kopen voor de 3 kindjes in de slum.
Omdat het Divali is verdienen ze iets heel bijzonders. Het meisje moet zich deze dagen echt een prinsesje voelen. Daarom besloten we een jurk te komen met heel veel glitters. Ook hadden we mooie schoentjes bij de jurk gekocht. Voor de jongens een jeans met een shirt en gympen.

Na het winkelen gingen we even naar de Bangh shop. Soms is het gewoon chill om hier even te zitten en te kijken naar alles en iedereen die langs loopt. De vrouwen zijn hier zo mooi en zulke prachtige jurken, daar kun je uren naar kijken!

Ik werd moe en besloot eventjes te gaan slapen in de koffieshop. Toen ik wakker werd was het al 18 uur en dus tijd om te gaan eten.
We gingen eten bij Little Tibet. Vanwege me vorige ervaring met de beestjes wilde ik nu niet op het dak zitten. Omdat je hier snel vies wordt van alle afvalstoffen en het zand wil ik elk uur me handen wassen. Ik liep naar het kraantje aan de muur beneden, eerst al geen zeep, leeg. Vervolgens doe ik de kraan open, geen water. Pff.. omdat iedereen zo bezig is met schoonmaken van de huizen voor Divali zijn ze door het water heen, lekker dan!
Na een heerlijke kippensoep met brood zijn we terug gegaan naar het hotel. Prem heeft me weer Hindi lessen gegeven. Vervolgens zijn we naar het dakterras gegaan om weer te genieten van de sterrenhemel.
Het is zo bijzonder om dit mee te maken.
Oops, in slaap gevallen op het dakterras! Tot morgen.

21 oktober 2014

We hebben een westers ontbijt genomen in Sun Set. Ik voel me nogsteeds niet goed en de pijn wordt erger.
We besloten na het ontbijt direct naar Giri te gaan, misschien kan hij me helpen. Hij heeft gekeken naar me lichaam en de conditie ervan.
Ik heb letterlijk een knoop in mijn maag en ook me nieren werken niet goed. Hij zegt dat me totale lichaam niet goed functioneerd. Ook me ijzer is te laag. Ik heb nieuwe medicijnen gekregen en ook iets voor mijn ijzer tekort.
Ik ben lekker naar bed gegaan want ik had niet zo een lekker gevoel. Ik geef steeds over. Even rusten.

Dat rusten is niet voor lang! want we gingen naar de slum om de kleding naar de kindjes te brengen. De tuk tuk driver wist de weg niet, gelukkig had ik de vorige keer goed opgelet en wist ik het nog een beetje te vertellen.
We kwamen aan in de straat, de kleine van Deepu kwam hield ik bij me.
Omdat het huis wordt verbouwd van de familie van de 3 kindjes mochten we even bij een van de buren naar binnen voor de kadotjes.
Zoals het hier gaat komt iedereen gewoon mee naar binnen, wat soms ontzettend irritant is. We gaven ze de kadotjes, de gezichtjes waren zo bijzonder. Er kwam een heel voorzichtig lachje tevoorschijn. Na het uitpakken van de kadotjes vroegen we de kindjes de kleding voor zich te houden, voor het eerst zag ik ze echt even gelukkig. Alsof me hart in brand stond, ik kreeg het er warm van, zo mooi om dit mee te mogen maken!

22 oktober 2014

Vandaag is het weer zo warm. 44 grade ruim!
Ik ben met een van de jongens van het hotel, Sodha, naar de winkels geweest. We vinden dat elke werknemer van het hotel een kado verdient voor Divali. Omdat zij hier bijna elke dag dezelfde kleding aan hebben, wilde we graag tshirts geven. Ik heb 8 leuke shirts gekocht, voor totaal misschien 16 euro. Omdat ze mij nu zien als een lokal, krijg ik alles voor leuke prijsjes! Shoppen hier is dus erg fijn!
Henriette en ik hebben bij de shop naast ons nog een paar leuke boekjes gekocht en we hebben nog tandenborstels.
Met dit alles hebben we voor alle 8 de jongens een pakketje gemaakt en deze ingepakt, bij iedereen hebben we nog 500 rupee gestopt.
Ik heb een heel leuk gesprek gehad met Manish. We hebben samen koffie gedronken. Ondanks dat hij stom doof is, of doof stom, is het ontzettend gezellig. Ik leer heel veel van hem. We zijn dezelfde leeftijd, maar beide zo een totaal ander leven. Het is leuk om het erover te hebben en elkaars cultuur te leren kennen.

We gingen lekker in het hotel eten om vervolgens de kadotjes aan de jongens te geven. Ze hadden al door dat we ergens mee bezig waren. Toen iedereen bij ons was gaf ik stuk voor stuk de kadotjes.
Het voelde zo goed, ze waren zo blij!
Van hun eigen baas, familie van het koningshuis, hoeven ze niks te verwachten. Ze worden hier gezien als slaven en dan krijg je niks.
Ze gingen naar een aparte kamer om alles uit te pakken, ik kreeg apptjes en berichtjes over hoe dankbaar ze zijn en dat ze dit echt heel lief vinden. Pff, wat is dit fijn he! Ik geef niet veel, maar wat ik geef komt goed terecht!

Ik heb een aangrijpend gesprek gehad met twee jongens, Raju en Prem. Ze vertelde hun geschiedenis. Ze zorgen voor hun familie die verweg, bijna 3 dagen rijden woont, midden in een woestijndorp.
Omdat zij de enige zijn die de kracht hebben om te werken, omdat ze gezond genoeg zijn, werden zij naar Jaisalmer gestuurd. Ze hadden geen keuze waar ze terecht kwamen.
Ze zijn beide broers verloren, van 9 en 10 jaar oud. Zoals meerdere trouwens hier uit het hotel. Ze vertelden hoe zij er mee om gaan en hoe het is verlopen. Je ziet de pijn en het verdriet in hun ogen. Het liefst zou je ze helpen, maar dat kan niet. Het enige wat ik kan is luisteren en begrip tonen.

Ik leer hier heel erg veel, niet alleen alles over een andere cultuur, maar ook hoe hun hier omgaan met verlies en tegenslagen. Ik bewonder ze enorm! Wat een prachtige mensen!

Tot me volgende blog!